ഇതൊരു അനുഭവകഥയാണെങ്കിലും പൂർണമായും അങ്ങനല്ല എന്നു പറയട്ടെ. കഥാപാത്രങ്ങൾ ചിലപ്പോൾ നിങ്ങൾക്കു പരിചയമുള്ളവരല്ലേ എന്നു തോന്നിയാൽ ശരിയാണ്. നമുക്കെല്ലാം ഒരുപക്ഷെ ഇതുപോലുള്ളവരെ പരിചയമുണ്ടായേക്കാം. എന്നുവച്ച്, ഇനി പറയാൻ പോവുന്ന കാര്യങ്ങൾ ഒരാളുടെ ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് അതേപടി പകർത്തിയതാണെന്നു കരുതരുതേ. എനിക്കറിയാവുന്ന പലരുടേയും അനുഭവങ്ങൾ ഒരു കഥാപാത്രത്തിലേക്ക് ചുരുക്കിയിരിക്കുന്നതാണ്. ചില സാഹിത്യ കുതുകികൾക്ക് ഇതൊരു ഇംഗ്ലീഷ് കഥയല്ലേ എന്നു പോലും തോന്നിപ്പാവാനിടയുണ്ടെന്നും സന്ദർഭവശാൽ പറഞ്ഞോട്ടെ, .
എന്നാൽ തുടങ്ങട്ടെ? കുറേ നാളുകളായി ഈ വിഷയത്തെക്കുറിച്ച് എഴുതണമെന്നു വിചാരിക്കുന്നു. ജാതിസംവരണമാണ് വിഷയം. ഒരഭിപ്രായം പറഞ്ഞാൽ ഒരു കൂട്ടർ കയ്യടിക്കും മറ്റേ കൂട്ടർ തെറി വിളിക്കും. ഇതാണവസ്ഥ. അതുകൊണ്ട്, തൽക്കാലം മിണ്ടണ്ട എന്ന ചിന്തയിലായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് കഴിഞ്ഞ ദിവസം, ജാതി സംവരണം നിറുത്തലാക്കി പകരം സാമ്പത്തിക സംവരണം നടപ്പിലാക്കണം എന്ന നായർ സർവീസ് സൊസൈറ്റിയുടെ ഹർജി സുപ്രീം കോടതി തള്ളിയ വാർത്ത വന്നത്. ഇതു തന്നെ തക്കതായ സമയം എന്ന തിരിച്ചറിവിലാണ് ഈ കുറിപ്പ്.
1989 കാലഘട്ടം. ഞാനന്ന് തുറവുർ ടി ഡി സ്കൂളിൽ 10 ൽ പഠിക്കുന്നു. മണ്ഡൽ കമ്മീഷനുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിഷയങ്ങളിൽ ഇന്ത്യ മുഴുവൻ പ്രക്ഷോഭങ്ങളും മറ്റും നടക്കുകയാണ്. എന്റെ ചേച്ചി ഡിഗ്രിയും കഴിഞ്ഞ് ഇനിയെന്ത് എന്ന ചിന്തയിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ, ചേച്ചിയുടെ സഹപാഠിയും ചേർത്തലക്കാരിയുമായ മറ്റൊരു ചേച്ചിക്ക് ഉയർന്ന റാങ്കോടെ ഗവർമെൻറ് ജോലി കിട്ടുന്നു. അനുമോദങ്ങൾ അറിയിക്കാൻ ഞാനും ചേച്ചിയും ചേർത്തലയിലെ ആ ചേച്ചിയുടെ വീട്ടിലേക്കു പോകുന്നു.
അനുമോദനങ്ങളൊക്കെ അറിയിച്ച് പായസമൊക്കെ കുടിച്ചതിനു ശേഷം ചേർത്തലയിലെ ചേച്ചി എന്നെ ഉപദേശിച്ചു. നമ്മൾ സംവരണമില്ലാത്ത ആൾക്കാരാണ്. മണ്ഡൽ കമീഷനാണു വരുന്നത്. ഒരു ജോലി കിട്ടാൻ കടുത്ത മത്സരമായിരിക്കും. പ്രൈവറ്റ് സ്കൂളിലോ മറ്റോ കയറാമെന്നു വച്ചാൽ കോഴ കൊടുക്കാൻ നമ്മുടെ കയ്യിൽ പണമില്ല. എന്റെ അനിയന്മാർക്ക് ഈ ചിന്തയേ ഇല്ല. അവരുടെ ഭാവി എന്താകുമോ എന്തോ?
2 അനിയന്മാരാണ് ചേർത്തലയിലെ ചേച്ചിക്ക്. മൂത്ത അനിയൻ എന്നെക്കാൾ 4 വയസിന് മുതിർന്നതാണ്. രണ്ടാമത്തെ അനിയന് എന്റെ പ്രായം. മൂത്തവൻ ഒരു വഹ പഠിക്കില്ല. രണ്ടാമത്തവൻ ആവറേജ്. (ഞാൻ മിടുമിടുക്കൻ എന്ന് പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ, അറിയാവുന്നതല്ലേ)
ഈ മൂത്ത അനിയനെ പ്രധാന കഥാപാത്രമാക്കിയാണ് ഈ ആഖ്യാനം മുന്നോട്ടു പോവുന്നത്. പക്ഷെ പുള്ളീടെ മെയിൻ എൻട്രി ഇപ്പോഴല്ല, പ്ലീസ് വെയ്റ്റ്.
കാളകളിയുടെ ഇടയിൽ യാദൃശ്ചികമായി രണ്ടനിയന്മാരും ഇടക്ക് വീട്ടിലെത്തി. രണ്ടുപേരെയും ഞങ്ങളെ പരിചയപ്പെടുത്തി. താൻ കാള കളിക്കാൻ പോയതല്ല ഹിന്ദി ക്ലാസിനു പോയതാണെന്ന് ഇളയ ആൾ പരിഭവം പറഞ്ഞു. ഇതിനിടെ അവിടത്തെ ബ്ലാക് ആന്റ് വൈറ്റ് ടെലിവിഷനിൽ കൃഷിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു പരിപാടി സാകൂതം നിരീക്ഷിച്ച എന്നെ ചൂണ്ടി 'അമിതിന് ഹിന്ദി അറിയാമോ' എന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ 'നമ്മളെക്കാളൊക്കെ അറിയാം, അവൻ ഹിന്ദി ക്ലാസിന് പോയല്ല, ടിവി കണ്ടാണ് പഠിച്ചത്' എന്ന് എന്റെ ചേച്ചി പറഞ്ഞതായി ഒരു സംഭവം നടന്നിരുന്നു. അതിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ചേർത്തലയിലെ ചേച്ചി 'അമിത്തിനെ നോക്കടാ, ഒരു ക്ലാസിനും പോകാതെ നന്നായിട്ട് ഹിന്ദി അറിയാം' എന്നു പറഞ്ഞു.
രണ്ടാമത്തെ അനിയൻ വിശ്വാസം വരാതെ എന്നെ സംശയത്തോടെ നോക്കിയിട്ട് 'തും കോൻ ഹോ എന്നു പറഞ്ഞാൽ എന്താ? എന്നു ചോദിച്ചതും
'നീ ആരാണ് ?' എന്ന് ഞാൻ സധൈര്യം പറഞ്ഞു.
' അപ്പോൾ അറിയാം അല്ലേ', അനിയൻ തല കുലുക്കി.
ഇത്രയൊന്നുമല്ല അവന് നന്നായിട്ടറിയാം ഹിന്ദി എന്ന് എന്റെ ചേച്ചി ഹിന്ദി പറയാൻ എന്നെ പ്രോൽസാഹിപ്പിച്ചു.
ഞാൻ പറഞ്ഞ എല്ലാ ഹിന്ദിയും എനിക്കോർമയില്ല, മിക്കവാറും സിനിമകളിൽ പതിവായി കേൾക്കുന്ന ചില വാചകങ്ങളാണു തട്ടിയത്. ഉദാഹരണത്തിന് ഒന്നുരണ്ടെണ്ണം പറയാം; തും ഝൂട്ട് ബോൽതെ ഹോ. തുംഹെ ശരം നഹി ആതി ? മേ തുമാരെ ബച്ചേ കി മാ ബൻ നേ വാലി ഹും.
ഇതൊക്കെ മലയാള അർത്ഥം സഹിതം പറഞ്ഞു കൊടുത്തപ്പോൾ , ഇതൊന്നും തങ്ങളെ പഠിപ്പിക്കാത്തതു കൊണ്ടാണ് പറയാത്തതെന്ന് കെറുവിച്ച് രണ്ടാമത്തെ അനിയൻ പോയി.
ഹിന്ദിയിലെ തെറി വല്ലതും അറിയാമോ എന്നാണ് മൂത്ത അനിയന് അറിയേണ്ടിയിരുന്നത്. വാർഷികപ്പരീക്ഷയുടെ പ്രോഗസ് കാർഡ് ഒപ്പിടാൻ അച്ഛൻ ചെന്നപ്പോൾ, ഇവന് ഹിന്ദി പോയിട്ട് മലയാളം അക്ഷരം പോലുമറിയില്ല, ഈ വർഷവും ഒമ്പതിൽ തന്നെ ഇരിക്കട്ടെ എന്നു പറഞ്ഞ് രണ്ടാം വട്ടവും ഒമ്പതിൽ തോൽപ്പിച്ച ഹിന്ദി സാറിനെ ഹിന്ദിയിൽ തന്നെ തെറി വിളിക്കണം എന്നതിനായിരുന്നു ആ ചോദ്യം.
ചേച്ചിമാർ കേൾക്കാതെ മൂന്നു തെറികൾ ഒറ്റവരിയിലാക്കി ഞാൻ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു: കുത്തേ കമീനേ മക്കാർ...
കൊങ്കണി ബ്രാഹ്മണരിലെ പൂജാരി വിഭാഗമായ, സർ നെയിം ഭട്ട് ആയിട്ടുള്ളവരായിരുന്നു ചേർത്തലയിലെ ചേച്ചി. നമുക്കൊക്കെ ഇനി അധോഗതി. അനിയന്മാർ വല്ല ലോട്ടറിക്കച്ചവടത്തിനും പോട്ടെ. ആരുടെയെങ്കിലും പതിനാറടിയന്തിരത്തിന് കിട്ടുന്ന ദാനമൊക്കെ വാങ്ങി ജീവിക്കാനാവും വിധി എന്ന് ചേർത്തലയിലെ ചേച്ചി നെടുവീർപ്പിട്ടു.
സ്കൂളിൽ പഠിപ്പിക്കുന്നത് ഉഴപ്പിയാലും പൂജാദികർമങ്ങളും അൽപം സംസ്കൃതവുമൊക്കെ അനിയന്മാർ പഠിക്കുന്നുണ്ടാവില്ലേ എന്ന് എന്റെ ചേച്ചി ചോദിച്ചു. അപ്പോഴാണ് ആ ഹ്യദയ ഭേദകമായ വിവരം പുറത്തുവന്നത്. കഴിഞ്ഞ ദിവസം മൂത്ത അനിയൻ വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ രാത്രി ഒരു മണി. എവിടെയാ പോയതെന്ന് ഊഹിക്കാമോ?
ഞങ്ങളെങ്ങനെ ഊഹിക്കാനാണ്...
ചേച്ചി തന്നെ പറഞ്ഞു, അവൻ ചേർത്തല ഭവാനി ടാക്കീസിൽ അഡൾട്ട്സ് ഒൺലി പടം കാണാൻ പോയതാത്രെ!
എന്റെ ചേച്ചി ചെവി പൊത്തിപ്പോയി.
അടുത്ത വർഷം ചേർത്തല എൻ എസ് എസിൽ പ്രീഡിഗ്രിക്കു ചേർന്ന ശേഷം ക്ലാസ് കട്ട് ചെയ്ത് ഒരു നാലഞ്ച് അഡൾട്ട്സ് ഒൺലി സിനിമകൾ കാണണം എന്ന് മനസ്സിൽ പദ്ധതിയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ഞാനും ചെവി പൊത്തി.
സിനിമ കണ്ട ശേഷം അവൻ തിന്നതെന്താണെന്നറിയാമോ? ചേർത്തലയിലെ ചേച്ചി.
ഞങ്ങളെങ്ങനെ അറിയാനാണ്.
ചേച്ചി തന്നെ പറഞ്ഞു: ടാക്കീസിനു സമീപത്ത് കുഞ്ഞപ്പൻ എന്ന ഈഴവൻ നടത്തുന്ന നൈറ്റ് തട്ടുകടയിൽ നിന്ന് ഓംലെറ്റ്.
ഇത്തവണ എന്റെ ചേച്ചിക്കു മുൻപേ തന്നെ ഞാൻ മൂക്കത്തു വിരൽ വച്ചു.
ഓംലറ്റിന്റെ ടേസ്റ്റ് പോവാതിരിക്കാൻ മൂത്ത അനിയൻ വായ കഴുകിയില്ലാതിരുന്നതിനാൽ വീട്ടിൽ വന്നു കയറിയതും അമ്മയ്ക്ക് ഒരു വിചിത്ര നാറ്റം ഫീൽ ചെയ്തത്രെ. ചേച്ചിയാണ് ആ നാറ്റത്തെ വിശകലനം ചെയ്ത് ഓംലറ്റെന്ന നിഗമനത്തിലെത്തിയതു പോലും. ഇനിയൊരിക്കലും ഓംലറ്റ് കഴിക്കില്ലെന്ന് അനിയൻ സത്യം ചെയ്തതിനാൽ വിവരം ക്ഷിപ്രകോപിയായ അച്ഛനോടു പറഞ്ഞ് വിഷയമാക്കിയില്ല.
അഡൾട്സ് ഒൺലി പടം കണ്ടതല്ല വിഷയം, ആൺപിള്ളേരല്ലേ അതൊക്കെ കണ്ടെന്നിരിക്കും ചേർത്തലയിലെ ചേച്ചി പറഞ്ഞത് എന്റെ ചേച്ചി ശരിവച്ചത് എനിക്ക് വളരെ ആശ്വാസമായി. വിഷയം ഓംലെറ്റു തിന്നതാണ്. ഓംലെറ്റൊക്കെ തിന്നു നടക്കുന്ന ഒരാളെ, പൂജാവിധികളൊക്കെ യഥാക്രമം പഠിച്ചാലും ആരെങ്കിലും പൂജയ്ക്ക് വിളിക്കുമോ? അല്ലെങ്കിൽ വല്ല ഈഴവരുടേയും ധീവരരുടേയുമൊക്കെ വീടുകളിൽ പോയി പൂജചെയ്തു കൊടുത്തു ജീവിക്കേണ്ടി വരും. ഇങ്ങനെയൊരു അധ:പതനം എങ്ങനെയാ താങ്ങാൻ പറ്റുക?
അവനിനിയും കഴിക്കും, ചേർത്തലയിലെ ചേച്ചി നിരാശയോടെ പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് വായ നന്നായി കഴുകി വന്നാൽ ഞങ്ങളെങ്ങനെ പിടിക്കും?
ഞങ്ങളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. കൈ മണത്തു നോക്കാമല്ലോ എന്നു പറയാൻ എനിക്കു തോന്നിയെങ്കിലും അന്തരീക്ഷം അനുകൂലമല്ലെന്നു കണ്ട് ഞാനത് വിഴുങ്ങി.
തിരുമല ഭഗവാൻ കൈവിടില്ല, എല്ലാറ്റിനും ഒരു വഴികാട്ടിത്തരും എന്ന് എന്റെ ചേച്ചി ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
അന്ന് മടങ്ങുമ്പോൾ ഒരു കെട്ട് Competition Success എനിക്കു പഠിക്കാനായി ചേർത്തലയിലെ ചേച്ചി തന്നു വിട്ടിരുന്നു. നീ എന്റെ അനിയനെ പോലെയാണ്. നീ പഠിച്ചു നന്നായി വാ.
ഞാനങ്ങനെ പഠിച്ചു നന്നായി ബാങ്കിൽ ജോലിയൊക്കെയായി കല്യാണം, കുട്ടികൾ, വീട് ഒക്കെയായി പത്തു മുപ്പതു വർഷമങ്ങു പോയി.
2016 അവസാനം. ഞാനന്ന് ആലുവയിൽ ഹെഡ് ഓഫീസിലാണ്. നോട്ട് നിരോധനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ജോലികൾ മൂലം നടുവൊടിഞ്ഞ അവസ്ഥയിലായിരുന്നു. ഒരു ദിവസം പരിചയമില്ലാത്ത ഒരു നമ്പരിൽ നിന്നൊരു വിളി. ട്രൂ കോളറിൽ .... ഭട്ട് പൂജ എന്നു കണ്ടു. ആളെ പിടുത്തം കിട്ടിയില്ല. ഏതായാലും കോളെടുത്തു. എടാ അമിത്തേ എന്നാണു സംഭാഷണം തുടങ്ങുന്നതു തന്നെ. സീനിയർ മാനേജരായ എന്നെ എടാ എന്നു വിളിച്ചതിൽ ലേശം അലോഹ്യം കാട്ടിത്തന്നെ ഞാൻ ചോദിച്ചു: ആരാ മനസിലായില്ലല്ലോ.
എടാ ഞാനാടാ.
ദേ പിന്നേം എടാ വിളി. അതും രണ്ടെണ്ണം. പഴയ ക്ലാസ്മേറ്റ്സ് വല്ലവരുമായിരിക്കുമോ എന്ന സംശയത്തിൽ നിന്നപ്പോൾ വിളിച്ചയാൾ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. ഇന്നയാളാണ്, അന്ന് ചേച്ചിയുടെ കൂടെ വന്നപ്പോൾ പരിചയപ്പെട്ടില്ലേ, മറന്നോ എന്നൊക്കെ.
എനിക്ക് വളരെ, എന്നു വെച്ചാൽ വളരെ അദ്ഭുതമായി. ഒറ്റത്തവണയേ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ എന്നിട്ടും ഇത്ര അടുപ്പത്തോടെ സംസാരിക്കുന്നു. എടാ എന്നു വിളിച്ചപ്പോൾ തോന്നിയ അസ്വാരസ്യമൊക്കെ എങ്ങോ പോയി. ആളിപ്പോൾ വലിയ പുളളിയാണ്. പത്തു തോറ്റ് രണ്ടു മൂന്നു വർഷം കാളകളിച്ചു നടന്നതിനു ശേഷം പൂജ പഠിച്ചു. ഇപ്പോൾ പൂജകളും ജ്യോതിഷവും ഒക്കെയായി കഴിഞ്ഞുകൂടുന്നു. അതിനിടെ ഒരു പൂജാ കാര്യത്തിനായി അടുത്തയാഴ്ച മലേഷ്യ വരെ പോവുന്നുണ്ട്. മലേഷ്യയിലെ ലോക്കൽ ആവശ്യത്തിനായി അൽപം മലേഷ്യൻ കറൻസി വേണം, ചേർത്തലയിലെങ്ങും സാധനം കിട്ടാനില്ല. അപ്പോൾ ചേർത്തലയിലുള്ള എന്റെ കസിനാണ് ആലുവയിലുള്ള എന്റെ നമ്പർ കൊടുത്തതത്രെ. എന്റെ ബാങ്കിനാണോ ഫോറിൻ കറൻസിക്കു പഞ്ഞം! ആവശ്യത്തിന് മലേഷ്യൻ കറൻസി ഞാൻ നെടുമ്പാശേരി വിമാനത്താവളത്തിൽ നിന്ന് സംഘടിപ്പിച്ചു കൊടുക്കാമെന്ന് ഏറ്റു. പുള്ളിക്കു വളരെ സന്തോഷമായി; താങ്ക് യു താങ്ക് യു എന്ന് അഞ്ചാറുവട്ടം പറഞ്ഞു. ചേർത്തലയ്ക്കു വരുമ്പോൾ വിളിക്കണം എന്നു പറഞ്ഞാണ് പുള്ളി അന്ന് ഫോൺ വച്ചത്.
ക്ലൈമാക്സിലേക്കു കടക്കുകയാണ്. 2018 ലെ വിഷുവിനോടു ചേർന്ന ഞായർ. ചാവക്കാട് നിന്ന് സകുടുംബം വിഷു ആഘോഷിക്കാൻ നാട്ടിലെത്തിയ ഞങ്ങൾ അൽപം പർച്ചേയ്സിനൊക്കെയായി ചേർത്തലയിൽ എത്തി. പൊതുവെ ഞാൻ ഭാര്യയുടെ ഒപ്പം പർച്ചേയ്സിനായി കടകളിൽ പോവാറില്ല. കൂടുതൽ സമയം എനിക്ക് നടക്കാനോ നിൽക്കാനോ പറ്റില്ല എന്നതു തന്നെ കാരണം. കാറിലിരുന്ന് എന്തെങ്കിലും വായിക്കുകയോ ഫേസ് ബുക്ക് ചുരണ്ടുകയോ ആണു പതിവ്. അന്നും അങ്ങനെയെന്തെങ്കിലുമാവാം എന്ന ചിന്തയിൽ ഇരുമ്പുപാലത്തിനടുത്ത് തണലുള്ള പാർക്കിംഗ് അന്വേഷിച്ച് കാറുരുട്ടുമ്പോഴാണ് മൂത്ത അനിയന്റെ (ഇനി മുതൽ പുള്ളിയെ ശ്രീകേഷ് എന്നു സൗകര്യത്തിനു വിളിക്കാം, പേരിതല്ലെങ്കിലും) കാര്യം ഓർമ്മ വന്നത്.പുള്ളിയെ പോയി കണ്ടാലോ? പിന്നെ മടിച്ചു നിന്നില്ല. ഫോണെടുത്തു വിളിച്ചു.
ഒരു സ്ത്രീയാണ് ഫോണെടുത്തത്. ശ്രീകേഷ് വീട്ടിൽ ഉണ്ടോ. ഇപ്പോൾ വന്നാൽ കാണാമോ എന്നു ചോദിച്ചതിന് അപ്പോയിന്റ്മെന്റുണ്ടോ എന്നായിരുന്നു മറു ചോദ്യം. വേണോ എന്ന ചോദ്യത്തിന് വേണം എന്നായിരുന്നു മറുപടി. അപ്പോയിന്റ്മെൻറ് ഒന്നും എടുത്തിട്ടില്ല, അൽപം ദൂരെ നിന്നാണ് എന്നു പറഞ്ഞു. പിന്നെ ബാങ്കിന്റെ പേരും എന്റെ പേരും പറഞ്ഞു. ശ്രീകേഷ് പച്ചക്കൊടി കാണിച്ചിരിക്കണം, എനിക്ക് വീട്ടിലേക്കു ചെല്ലാനുള്ള നിർദ്ദേശം കിട്ടി.
പണ്ടു ചെന്ന ഓർമയിലാണ് ഞാൻ പോയതെങ്കിലും വഴി തെറ്റിയില്ല. പക്ഷെ പഴയ വീട് മാറിയിരിക്കുന്നു. സാമാന്യം ഭേദപ്പെട്ടൊരു വീടാണ്. ഞാനിതേവരെ കണ്ടതിൽ വച്ച് അതിമനോഹരമായ തുളസിത്തറ. ദൈവങ്ങളുടെ പടമുള്ള ടൈലുകളൊക്കെ ഒട്ടിച്ച് ഭംഗിയാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഒട്ടുമിക്ക തുളസിത്തറകളിലും ഉണങ്ങിച്ചുരുങ്ങിയ തുളസികളാണ് കണ്ടു വരാറുള്ളതെങ്കിൽ ഇവിടെ നിറയെ ഇലകളുള്ള കരുത്തുറ്റ തുളസിച്ചെടിയാണ് കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്. ലക്ഷ്മീദേവി ഊബർ വിളിച്ചു പറന്നെത്തും. അത്ര ഭംഗി!
വീടിനകം അതിലും ഭംഗി. ഒരു ചെറിയ തിരുപ്പതി ക്ഷേത്രം തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു വലിയ ഹാളിന്റെ ഒരറ്റത്തായി. തിരുപ്പതി ഭഗവാന്റെയും പദ്മാവതിയുടേയും പൂർണകായ പ്രതിമ ദീപാലംകൃതമായിരുന്നു. പകൽ തന്നെ ഇത്ര ഭംഗിയെങ്കിൽ രാത്രി എന്തായിരിക്കും?
എന്നെ സോഫയിലിരുത്തി ഭാര്യ ശ്രീകേഷിനെ വിളിക്കാൻ പോയി. രണ്ടു മിനിറ്റിനകം ശ്രീകേഷ് എത്തി. സ്വർണം കെട്ടിയ രുദ്രാക്ഷമാല, പൂണൂൽ, വിരലിൽ നവരത്ന മോതിരം, കാതിൽ രണ്ടിലും കടുക്കൻ. നന്നായി നരയുമുണ്ട്. ഏതാണ്ട് പറഞ്ഞാൽ പ്രകാശ് കാരാട്ട് പൂണൂലൊക്കെ ഇട്ട പോലെ. പ്രായം നന്നായിട്ടു പറയും.
വാടാ, പറയെടാ, നീ ഇപ്പഴും കൊച്ചു പയ്യനാണല്ലോടാ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് പുള്ളി ഉഷാറായി. പിന്നെ എന്നെ തന്റെ ഓഫീസ് റൂമിലേക്കു കൊണ്ടുപോയി.
ഓഫീസ് റൂം കണ്ടപ്പോഴാണ് ഞാൻ സത്യത്തിൽ മനസിലാക്കിയത്, ഇതൊരു ചില്ലറക്കാരനായ പൂജാരിയല്ല. വലിയൊരു ബുക് ഷെൽഫ്. ജ്യോതിഷ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ, പുരാണങ്ങൾ, പുരാണ നോവലുകൾ ,ബൈബിളും ഖുറാനും പോലുമുണ്ട്. ലേറ്റസ്റ്റ് കമ്പ്യൂട്ടർ. അടുത്തായി സന്ദർശകർക്ക് ഉപയോഗിക്കാൻ ചന്ദനവും കുങ്കുമവും പ്രസാദവും. എല്ലാത്തിനും എന്തൊരു അടുക്കും ചിട്ടയും. കോർപറേറ്റ് ഓഫീസുകൾ മാറിനിൽക്കും.
പിന്നെ ഞങ്ങൾ വിശേഷങ്ങളൊക്കെ പറഞ്ഞ് ഇരുന്നു. പുള്ളിയുടെ ചേച്ചി പ്രൊമോഷനായതും മൂത്ത മകളുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞതും മറ്റും. ഞാൻ ചുമ്മാ പഴയ കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു. ഹിന്ദി തെറികൾ പഠിപ്പിച്ച കാര്യം മാത്രമല്ല ആ തെറികൾ പോലും പുള്ളി ഓർക്കുന്നുണ്ട് (അങ്ങനെ പുള്ളി പറഞ്ഞതാണ് ഞാൻ നേരത്തേ എഴുതിയത്.).
സംവരണവും മണ്ഡൽ കമ്മീഷനുമൊക്കെ കാരണം ബ്രാഹ്മണർ ഗതികെട്ടു പോകും എന്ന് പുള്ളിയുടെ ചേച്ചി അന്ന് പ്രവചിച്ച കാര്യം ഞാൻ സാന്ദർഭികമായി ഓർമിപ്പിച്ചു. ആ ഓർമിപ്പിക്കലിന് പുള്ളി പറഞ്ഞ മറുപടിയാണ് ഈ കുറിപ്പിന്റെ ആധാരം.
പുളളി പറഞ്ഞത് ചുരുക്കിപ്പറയാം. പഠനം മര്യാദയ്ക്ക് ചെയ്യാത്തതു കൊണ്ട് ഗവർമെന്റ് ജോലി എന്ന സ്വപ്നമേ പുള്ളിക്കില്ലായിരുന്നു. അതു കൊണ്ട് ഇരുപതാം വയസിൽ പൂജ പഠിക്കാൻ ചേർന്നു. മൂന്നു വർഷം കഴിഞ്ഞ് ആദ്യം അച്ഛന്റെയൊപ്പവും പിന്നീട് തനിച്ചും പൂജകൾ ചെയ്തു തുടങ്ങി. 1996 ൽ കമ്പ്യൂട്ടർ ജ്യോതിഷം വശത്താക്കി ചേർത്തലയിൽ ആദ്യമായി അവതരിപ്പിച്ചു. പഴയ രീതിയിലുള്ള ചിട്ടകളിൽ നിന്ന് വ്യതിചലിക്കാതെ, എന്നാൽ പുതിയ രീതിയിൽ കാര്യങ്ങളെ സമീപിച്ചു. ജാതിയും മതവുമൊന്നും നോക്കാതെ, തന്നെ സമീപിക്കുന്നവർക്കെല്ലാം വിവിധ പൂജകൾ യഥാവിധി നടത്തിക്കൊടുത്തു.
എന്നെ താങ്ങാൻ പക്ഷെ എല്ലാർക്കും പറ്റൂല്ല. പുള്ളി പറഞ്ഞു.
റേറ്റാണോ?
റേറ്റിന്റെ വിഷയമല്ല, അതിൽ എനിക്ക് നിർബന്ധമില്ല. പക്ഷെ ചിട്ടവിട്ടൊരു കളിയില്ല. ചിലർ പൂജയ്ക്കിടെ ഒന്നു സിഗരറ്റു വലിക്കാൻ പോകും, ചിലർ ഫോൺ അറ്റൻഡു ചെയ്തു കൊണ്ട് മന്ത്രം ഏറ്റുചൊല്ലും. ഇത്തരം ടീംസിൻറടുത്ത് ഞാൻ പിന്നീട് ഒരിക്കലും പോവില്ല.
മറ്റു ജാതിക്കാർ വിളിക്കുന്നു എന്നു പറഞ്ഞല്ലോ, അവർ എന്തിനാ വിളിക്കുന്നത്? അവരുടെ ഇടയിൽ പൂജാരിമാരില്ലേ?
സംവരണമാണെടാ കാര്യം, ശ്രീകേഷ് എന്റെ ചോദ്യത്തിനുത്തരമായി പറഞ്ഞു. യഥാവിധി പൂജചെയ്യുന്നവർ എല്ലാ ജാതിയിലുമുണ്ട്. എന്നാലും ബ്രാഹ്മണൻ ചെയ്താലേ പൂജ ദൈവത്തിലെത്തൂ എന്ന ധാരണ ടോപ് ടു ബോട്ടം ആൾക്കാർക്കുമുണ്ട്. ചേർത്തലയിലെ ഒരു സംസ്ഥാന തല പിന്നാക്ക ജാതി നേതാവിന് 15 വർഷമായി ഞാൻ തന്നെ വേണം വീട്ടിലെ ഏതു പൂജയും ചെയ്യാൻ. പൂജയുള്ള ദിവസം പുള്ളിയുടെ വീട്ടിൽ മത്സ്യ മാംസാദികൾ പാകം ചെയ്യില്ല. അത്ര ശുദ്ധി. എന്നെ വലിയ ബഹുമാനം. എന്റെയീ അനുഭവത്തിൽ നിന്ന് ഞാൻ മനസിലാക്കിയത് സംവരണം ഷെഡ്യൂൾഡ്കാസ്റ്റ് കാർക്ക് തന്നെ കൊടുക്കട്ടെ. ബ്രാഹ്മണർക്ക് സമൂഹം വില കൽപ്പിക്കുന്ന പൂജകൾ കൊണ്ടുള്ള ഉപജീവനം തന്നെ ധാരാളം.
ബ്രാഹ്മണരിലെ പാവപ്പെട്ടവർക്ക് സംവരണം കൊടുക്കണ്ടതല്ലേ, ദേവസ്വം ബോർഡിലെ പോലെ. ഞാൻ ചുമ്മാ ചോദിച്ചു.
എന്തിന്? ഒരൽപം സംസ്കൃതവും ഒരൽപം കമ്പ്യൂട്ടറും പഠിച്ച എനിക്ക് ചറപറാ പൂജകൾക്ക് ഓഡർ കിട്ടുന്നുണ്ടെങ്കിൽ പിന്നാർക്കാ കിട്ടാത്തത്? ഈ മേഖലയിൽ ഇപ്പോൾ വേണ്ടത്ര ആൾക്കാരില്ല. എന്നെ കണ്ടില്ലേ, അപ്പോയിന്റ്മെന്റാക്കെ വെച്ച് നിയന്ത്രിക്കുകയാണ്. പന്ത്രണ്ടും എട്ടും വയസുള്ള രണ്ട് ആൺകുട്ടികളുണ്ട്. രണ്ടുപേരെയും ഉപനയനമൊക്കെ കഴിപ്പിച്ച് പൂജകൾ പഠിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു. അനിയനും പൂജകൾ ചെയ്തു ജീവിക്കുന്നു. മാസത്തിൽ പകുതി ദിവസവും അവൻ ഗൾഫിലായിരിക്കും, അത്രക്കുണ്ട് തിരക്ക്. ഞാൻ പിന്നെ വല്ലപ്പോഴും മാത്രമേ ഫോറിനിൽ പോകൂ. എന്റെ കീഴിൽ എട്ടു പേരുണ്ട്. അവരാണ് മിക്കയിടത്തും പോയി കാര്യങ്ങളെല്ലാം ചെയ്യുന്നത്. ഇടയ്ക്ക് ഞാനൊന്നു പോയി തല കാണിച്ചു വരും. ആൾക്കാർക്ക് അതു തന്നെ ധാരാളം. ഒരു പത്തു പേർക്കു കൂടി ജോലി കൊടുക്കാൻ എനിക്കു പറ്റും, പക്ഷെ ആളെ കിട്ടാനില്ല. അതു കൊണ്ട് ബ്രാഹ്മണർക്ക് പൂജ തന്നെ ബെസ്റ്റ്. സംവരണം ജാതീയമായി ഏറ്റവും അവശതയനുഭവിക്കുന്നവർക്കു തന്നെ കിട്ടട്ടെ.
പക്ഷെ സംവരണം വഴി അധികാരസ്ഥാനത്തെത്തിയാൽ അതൊരു നല്ല കാര്യമല്ലേ? ഞാൻ ചുമ്മാ തർക്കിച്ചു.
എന്തധികാരം? എനിക്കെന്തു സർക്കാർ ജോലിയാണുള്ളത്? പക്ഷെ ഞാൻ ഒരു കാര്യം ആവശ്യപ്പെട്ടാൽ പഞ്ചായത്ത് പ്രസിഡന്റോ എം എൽ എ യോ വില്ലേജ് ഓഫീസറോ ബാങ്ക് മാനേജരോ എന്നുവേണ്ട ആരും പരിഗണിക്കും. അതാണ് ഒരു പുരോഹിതന്റെ ശക്തി. അതു തിരിച്ചറിയാതെ പാവങ്ങൾക്കു കൊടുക്കുന്ന അവകാശത്തിൽ നിന്ന് കയ്യിട്ടുവാരാൻ നടക്കുന്നത് ശരിയല്ല.
ഞാൻ ചുമ്മാ തല കുലുക്കി. നാസ്തികത്വം പിന്തുടരുന്നയാളായതുകൊണ്ട് കഴിഞ്ഞ ഇരുപത്തഞ്ചു വർഷത്തോളം ഒരു പൂജാരിയുമായി സംസാരിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല. ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണോ ഇപ്പോഴത്തെ പൂജാരിമാർ...?
കഴിഞ്ഞയിടെ കോലാപൂരിൽ ഒരു പൂജയ്ക്കു പോയ സമയത്തെ അനുഭവം ശ്രീകേഷ് പറഞ്ഞു. ഉൾഗ്രാമത്തിലായിരുന്നത്രെ പൂജ. മലയാളിക്കു വേണ്ടിയായിരുന്നു. കടന്നു പോകുന്ന വഴി ഒരു ഷെഡ്യൂൾഡ്കാസ്റ്റ് കോളനി കണ്ടു. അതീവ ദരിദ്രരായ ജനങ്ങൾ. പൂജ കഴിഞ്ഞ് സദ്യയുമുണ്ട് പരിസരമൊന്ന് കാണാനിറങ്ങിയ ശ്രീകേഷ് കണ്ടത് എച്ചിലലയിലുള്ളത് വിരൽ വടിച്ചു നക്കുന്ന പാവങ്ങളെയാണ്. അവർക്കും കൊടുത്തുടേ കഴിക്കാൻ എന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ അവിടെ എച്ചിൽ കൊടുക്കുന്നതാണ് രീതി എന്നായിരുന്നത്രെ മറുപടി. ആ അവസ്ഥ കണ്ടതോടെ ജാതി സംവരണം നിലനിൽക്കെണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത തനിക്കു നന്നായി ബോധ്യപ്പെട്ടു എന്നു ശ്രീകേഷ് കൂട്ടിച്ചേർത്തു. അവർക്കാണ് സംവരണം അത്യാവശ്യം. ആദ്യം ജാതി ഇല്ലാതാകട്ടെ എന്നിട്ട് ജാതി സംവരണം നിർത്താം.
പുള്ളിക്ക് 3 മണിക്ക് സ്കൈപ്പിൽ ഒരു ജ്യോതിഷോപദേശം കൊടുക്കാനുള്ള കാര്യം ഭാര്യ വന്ന് ഓർമിപ്പിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ പോകാൻ എഴുന്നേറ്റു.
ആദ്യമായി തന്റെ വീട്ടിൽ വന്നതല്ലേ, വെറും കയ്യോടെ വിടാൻ തോന്നുന്നില്ല എന്നു പറഞ്ഞ് ശ്രീകേഷ് എന്നോട് ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് അകത്തേക്കു പോയി. ഞാൻ ചുമ്മാ മേശപ്പുറത്തിരുന്ന ഒരു നോട്ട്ബുക്ക് മറിച്ചു നോക്കി. ഋഗ്വേദത്തിലെ വരികളും വ്യാഖ്യാനവും. അതുകണ്ടു കൊണ്ടാണ് ശ്രീകേഷ് തിരിച്ചെത്തിയത്.
ഓ, അത് തുടങ്ങിയതേ ഉള്ളൂ, പുസ്തകമായി പ്രസിദ്ധീകരിക്കാനാണ്. എഴുതിക്കഴിഞ്ഞ ഒരു പുസ്തകമുണ്ട്, മധ്വാചാര്യരെക്കുറിച്ച്. ആ പുസ്തകം അച്ചടിയിലാണ്.
നിങ്ങൾ ചെറിയ പുളളിയല്ല കേട്ടാ. അറിയാൻ വൈകി. ഞാൻ പറഞ്ഞു.
പുള്ളി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. ദേ, കയ്യിലെ കടലാസുപൊതി തുറന്ന് പുള്ളി പറഞ്ഞു: ഒരാറ് ലക്ഷം രൂപ കാണും. നിന്റെ ബാങ്കിൽ എഫ്ഡി ഇട്‌. രണ്ടായിരത്തിന്റെ നോട്ട് ഞാനെണ്ണാം., നൂറിന്റെയും അഞ്ഞൂറിന്റേയും നീയെണ്ണ്.
ഞാനാണെങ്കിൽ കാഷൊക്കെ എണ്ണി വർഷങ്ങളായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് സാവധാനമാണ് എണ്ണിയത്. പുള്ളി പക്ഷെ മെഷീൻ പോലെ പടപടാ എണ്ണിത്തീർത്തു.
ഒരു കടലാസിൽ പുള്ളി നോട്ടുകളുടെ ഡിനോമിനേഷൻ എഴുതുമ്പോൾ ഞാൻ പറഞ്ഞു: ജ്യോതിഷം, കമ്പ്യൂട്ടർ, ബൈബിൾ, ഖുറാൻ, ഭഗവദ് ഗീത, മധ്വാചാര്യർ, ഇപ്പോൾ ദാ ഋഗ്വേദ വ്യാഖ്യാനം. അണ്ണാ നിങ്ങൾ ഈ പഠിത്തമൊക്കെ സ്കൂളിൽ വച്ചു പഠിച്ചിരുന്നേൽ എവിടെ എത്തിയേനെ...?
കാഷും ഡിനോമിനേഷൻ എഴുതിയ കടലാസും എനിക്കു നീട്ടി പുളളി മറു ചോദ്യം ചോദിച്ചു: നമ്മളിപ്പൊ എണ്ണിയത് എന്റെ കാശല്ലേ?
അതെ.
സ്കൂളിൽ നന്നായി പഠിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ എന്റെ സ്വന്തം കാശ് എണ്ണുന്നതിനു പകരം നിന്നെപ്പോലെ ഏതെങ്കിലും ബാങ്കിലിരുന്ന് വല്ലവന്റേയും കാശ് എണ്ണുമായിരുന്നു....!!!
*** *** ***
